عاشیق ویسل شاطراوغلو (به ترکی: Âşık Veysel) (متولد ۲۵ اکتبر ۱۸۹۴٬، شرکیشلا، استان سیواس - مرگ در۲۱ مارس، ۱۹۷۳) شاعر، نغمه‌سرای ترانه‌های محلی و عاشیقی ترکیه بود.عاشیق ویسل در سال ۱۸۹۴ میلادی در استان سیواس ترکیه چشم به جهان گشود و در همان جا در سال ۱۹۷۳ میلادی درگذشت وی در سن هفت سالگی به دلیل بیماری آبله چشم سمت چپ خود را از دست داد و بعد از مدتی چشم راستش را نیز از دست داد. وی به وسیله پدر خود با ساز، شعر و راه و روش عاشیقی آشنا شد و به سرعت نامی آشنا برای دیگران شد.

لوگوي گوگل - عاشيق ويسل

جستجوگر گوگل در ۱۲۳-امین سالگرد تولد هنرمند جاویدان ترکیه ”عاشیق ویسل” لوگوی صفحه اصلی خود را به عکس او تغییر داد. در این عکس او ساز مخصوص ”عاشیق ها”  را بر دوش خود حمل کرده و در حال نواختن آن است. 

:چند شعر بهمراه ترجمه فارسي از عاشيق ويسل 

Anlatamam derdimi dertsiz insana

Anlatamam derdimi dertsiz insana
Derd çekmeyen dert kıymetin bilemez
Derdim bana derman imiş bilmedim
Hiçbir zaman gül dikensiz olamaz

Gülü yetiştirir dikenli çalı
Arı her çiçekten yapıyor balı
Kişi sabır ile bulur kemali
Sabretmeyen maksudunu bulamaz

Ah çeker aşıklar ağlar zarınan
Yüce dağlar şöhret bulmuş karınan
Çağlar deli gönül ırmaklarınan
Ağlar ağlar göz yaşların silemez

Veysel günler geçti yaş altmış oldu
Döküldü yaprağım güllerim soldu
Gemi yükün aldı gam ilen doldu
Harekete kimse mani olamaz

مشكلم را با انسان بي خيال در ميان نمي گذارم

مشكلم را با انسان بي خيال در ميان نمي گذارم

كسي كه مشكلي نداشته باشد ،مشكل را درك نمي كند

تصورش را هم  نمي كردم كه مشكلم ،دواي دردم باشد

اما گل بدون خار هرگز وجود ندارد

بوته ي خار،گل را مي پرورد

زنبور از گل ها عسل مي سازد

انسان با صبر به كمال مي رسد

كسي كه صبور نباشد به مقصود نمي رسد

عاشق آه مي كشد و با ضجه مي گريد

كوه هاي بلند با برف روي سرشان مشهورند

دل ديوانه با رودخانه ها مي تپد

مي گريد مي گريد و اشك هايش را نمي تواند پاك كند

"ويسل" با گذر روز ها به كهولت رسيد

برگ هايم ريخت و گل هايم پژمرده شد

به قدر بار كشتي از غم انباشته شد

و هيچكس نمي تواند در مقابل صيرورت بايستد...

 

Dostlar beni hatırlasın.

 

Ben giderim adım kalır,
Dostlar beni hatırlasın.
Düğün olur, bayram gelir,
Dostlar beni hatırlasın.

Can bedenden ayrılacak,
Tütmez baca, yanmaz ocak,
Selam olsun kucak kucak,
Dostlar beni hatırlasın.

Açar solar türlü çiçek
Kimler gülmüş, kim gülecek
Murat yalan, ölüm gerçek,
Dostlar beni hatırlasın.

Gün ikindi akşam olur,
Gör ki başa neler gelir,
Veysel gider, adı kalır
Dostlar beni hatırlasın

 

ياران به ياد بياورندم

 

من خواهم رفت و فقط اسمي از من باقي خواهد ماند

ياران از من يادي كنند

عقد مي شود،عيد مي شود

ياران از من يادي كنند

جان از تن جدا شدني ست

شومينه نميگيرد ،اجاق مشتعل نمي شود

بغل بغل سلام ها

ياران از من يادي كنند

انواع گل مي شكفند و پژمرده مي شوند

روي چه كساني خنديده و چه كساني خواهد خنديد

مراد دروغ است و مرگ حقيقت دارد

ياران از من يادي كنند

عصر است و شب دارد فرا مي رسد

ببين كه تقدير چه بر سر مي آورد

ويسل خواهد رفت و اسمي از او باقي خواهد ماند

دوستان از من يادي كنند

Uzun ince bir yoldayım

Uzun ince bir yoldayım
Gidiyorum gündüz gece
Bilmiyorum ne haldeyim
Gidiyorum gündüz gece

Dünyaya geldiğim anda
Yürüdüm aynı zamanda
İki kapılı bir handa
Gidiyorum gündüz gece

Uykuda dahi yürüyom
Kalmaya sebeb arıyom
Gidenleri hep görüyom
Gidiyorum gündüz gece

Kırkdokuz yıl bu yollarda
Ovada dağda çöllerde
Düşmüşüm gurbet ellerde
Gidiyorum gündüz gece

Şaşar Veysel işbu hale
Gah ağlayan gahi güle
Yetişmek için menzile
Gidiyorum gündüz gece

در راه طولاني و پر پيچ و خم هستم

 

در راه طولاني و پر پيچ و خم هستم

شب و روز راه مي روم

بي خبر از مسافت طي شده

شب و روز راه مي روم

از لحظه اي كه به دنيا آمدم

از آن زمان راه مي رفتم

در اين كاروانسراي دو در

شب و روز راه مي روم

در خواب هم حتا راه مي روم

براي ماندن دنبال سبب مي گردم

مدام روندگان را مي بينم

شب و روز راه مي روم

چهل و نه سال در اين جاده ها

در دشت و كوه و صحرا

به حس غربت دچار شده ام

شب و روز راه مي روم

"ويسل" از اين حال در شگفتي ست

از اين گاه گريستن و گاه خنديدن

براي رسيدن به منزل گاه

شب و روز راه مي روم...

 

 

SON ŞİİRİ

Selam saygı hepinize
Gelmez yola gidiyorum
Ne şehire ne de köye
Gelmez yola gidiyorum

Gemi bekliyor limanda
Gideceğim bir ummanda
Gözüm kalmadu cihanda
Gelmez yola gidiyorum

Eşim dostum yavrularım
İşte benim sonbaharım
Veysel karanlık yollarım
Gelmez yola gidiyorum

آخرين شعر

با سلام و احترام به همگي شما

راهيِ راه بي بازگشتم

نه به شهر و نه به روستا

به راه بي بازگشت راهي ام

كشتي در بندرگاه منتظر است

در يك آن خواهم رفت

چشمم در پي دنيا نماند

به راه بي بازگشت راهي ام

دوستان و ياران و فرزندانم

اينجا پاييز من است

"ويسل" راه هاي تيره

در راه بي بازگشت مي روم...

 

ترجمه: آیدین ضیایی

منبع: سايت شعرنو